Ci, którzy odeszli - sławni jeźdźcy i ich konie

Z nutką nastalgii: Ci, którzy odeszli - sławni jeźdźcy i ich konie

Corocznie, 1 listopada obchodzimy Święto Zmarłych, a 2 listopada Zaduszki. Nawiązując do tych dni chciałabym przypomnieć o tych, którzy zasłużyli się w  polskim jeździectwie, a których już z nami nie ma. Nie dowiemy się o nich z  lekcji historii, nie piszą o nich w podręcznikach licealnych. Jednakże należy im się pamięć i wielki szacunek, gdyż to właśnie dzięki nim jeździectwo mogło rozwinąć się w naszym kraju.

RÓMMEL KAROL (1888-1967)
ppłk kawalerii Wojska Polskiego, symbol polskiego jeździectwa w okresie międzywojennym, brązowy medalista olimpijski z Amsterdamu (1928).

Trzykrotnie brał udział w olimpiadach:

• Sztokholm 1912 (w reprezentacji Rosji): skoki przez przeszkody indywidualnie - 15. miejsce
• Paryż 1924: skoki przez przeszkody indywidualnie - 11. miejsce, drużyna - 6. miejsce (partnerzy Zdzisław Dziadulski, Adam Królikiewicz, Kazimierz Szosland); WKKW: indywidualnie - 10. miejsce, drużyna - 7. miejsce (partnerzy Tadeusz Komorowski, Kazimierz Rostwo-Suski, Kazimierz Szosland).
• Amsterdam 1928: WKKW: indywidualnie - 26. miejsce, drużyna - 3. miejsce (brązowy medal) (partnerzy Michał Woysym-Antoniewicz, Józef Trenkwald)

Kiedy ustanawiał rekord Polski w skoku na wysokość, który mierzył 198 cm, w 1939 na koniu Dyngus miał... 51 lat ! Był najwybitniejszym reprezentantem polskiej odmiany naturalnej włoskiej szkoły jazdy i wywarł ogromny wpływ na całe polskie jeździectwo okresu międzywojennego.

 

KRÓLIKIEWICZ ADAM (1894-1966)
Adam Łukasz Królikiewicz ur. 9 grudnia 1894 we Lwowie - polski jeździec, oficer Wojska Polskiego, pierwszy polski medalista olimpijski w konkurencji indywidualnej.

Zmarł wskutek obrażeń odniesionych po upadku z  konia na planie filmu Andrzeja Wajdy Popioły.

Tak wspomina to zdarzenie Daniel Olbrychski w  swojej autobiografii ‘Anioły wokół głowy’:

"Królikiewicz koniecznie chciał poprowadzić szarżę. Było to zadanie prawie tak samo trudne jak tamta prawdziwa szarża w Hiszpanii. (...) Filmowa Somosierra może nie była tak trudna do sforsowania, niebezpieczeństwo tkwiło raczej w skali przedsięwzięcia. Ludzie mieli jechać na dziesiątkach ogierów, niewyjeżdżonych, poirytowanych, w pełni sił reprodukcyjnych. (...)

Major Królikiewicz był w ekipie chyba konsultantem, ale widocznie jego serce kawalerzysty i oficera nie wytrzymało, bo kazał sobie osiodłać ogiera i stanął na czele oddziału. Na nic zdały się prośby jeźdźców i samego Wajdy. Reżyser mówił, że opinie majora są potrzebne ekipie. Sfotografowanie go w tłumie galopujących koni i ludzi nic nie da...

Próba. W pewnym momencie konie z twardej ziemi wpadły w galopie na bardziej miękkie podłoże, przygotowane już do kopania wilczych dołów. Ziemia nie była na tyle miękka, żeby koń się przewrócił, ale wystarczyło, że się potknął. Tak właśnie stało się z ogierem Królikiewicza.

Siedziałem z ekipą w samochodzie i widziałem, jak major wylatuje z  siodła. Gdyby koń się przewrócił, upadek człowieka nie byłby tak niebezpieczny – spadłby wówczas z mniejszej wysokości. A tak Królikiewicz połamał sobie w wielu miejscach kręgosłup. Po kilku tygodniach skonał w szpitalu.

Kiedy odwiedzałem go w klinice, twarz miał wykrzywioną grymasem bólu. Ale starał się uśmiechnąć.

– Rómmel umarł na grypkę – mówił – a ja przynajmniej z szablą w  ręku..."

Major miał na myśli brata słynnego generała, który bronił Warszawy. Znakomitego jeźdźca, reprezentanta cara na olimpiadę, no, jedną z legendarnych postaci tamtych czasów. On i Adam Królikiewicz – dwóch wspaniałych polskich jeźdźców XX wieku.

Strony:       1 | 2 | 3    Następna »  

Wysłano dnia 01-11-2008 przez Joanna Figisiak