Trzymaj się grzywy! Instrukcje dla zielonych

Rekreacja: Trzymaj się grzywy! Instrukcje dla zielonych

Dwie godziny w lesie na koniu to taka przyjemność, że gdyby nawet wlókł się jak ostatnia chabeta, to i tak warto! Kiedy już trzymamy się w siodle, kiedy w kłusie nie obijamy sobie siedzenia, a galop to nie tylko walka o życie, czas popracować nad "powodowaniem koniem". Czy to znaczy, że dotychczas on nami powodował? W moim wypadku na pewno, a przynajmniej powodował sobą, czyli robił, co chciał. To nie będzie instruktaż dla zaawansowanych.

Moje zaawansowanie jest mocno wątpliwe (odwrotnie proporcjonalne do zaangażowania), a ponadto, jest tyle metod nauki, ilu instruktorów, i tyle sposobów jazdy, ilu jeźdźców-amatorów. Będzie o jeździe w terenie. Po górach.

Palcat czyli turbo

Ale najpierw ujeżdżalnia. Trzeba zadbać o to, by popręg był dobrze dociągnięty, oba strzemiona na tej samej, odpowiedniej wysokości (dostosowanej do długości nóg jeźdźca), bo to decyduje o położeniu kolan i stóp oraz o możliwości "przykładania łydki". Czy wysokość jest "odpowiednia", powinien czuć jeździec. Jeszcze zapiąć toczek, założyć rękawiczki i wziąć palcat. Po co mi palcat, czyli turbo, jak mówi instruktor? Nie wiem, dla fasonu chyba, bo jeszcze nigdy nie smagnęłam nim nie tylko konia, ale nawet powietrza.

Instruktor ustawia zastęp i prosi, żeby wyjechać na ujeżdżalnię. I tu pierwsza próba: przykładam łydkę, skracam, luzuję wodze, podryguję niezdarnie (to miał być dosiad, ale mi nie wyszedł), a Szaman stoi w miejscu. - No, Szaman, dalej! - bardziej proszę, niż rozkazuję. A on nic. Wreszcie instruktor dosiada swojego Johuna, który jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, bez jednej komendy, idzie tam, gdzie trzeba. Za nim nasze konie.

Trzeba pamiętać, żeby nie zadzierać pięty do góry, żeby przy skręcaniu w prawo lewą nogę odsunąć do tyłu, prawą do przodu i leciutko skrócić prawą wodzę, żeby kolana przylegały do siodła. Powtarzam sobie w myślach, co po czym, a i tak mam wrażenie, że Szaman idzie, jak chce. Chociaż nie - gdy chciałam, żeby skręcił w lewo, skręcił. Udało się, czy może umiem? Zobaczymy w terenie.

Najpierw idziemy zastępem - koń za koniem - dróżką do lasu w górach. Powoli, stępem, trzeba tylko pilnować, żeby koń nie podskubywał trawy, bo popręg ma zaciśnięty i nie powinien się schylać. Oczywiście próbuje, ale nie pozwalam: mocne szarpnięcie wodzy i chwila prowadzenia na krótkich - pomogło. Następnym razem byłam szybsza, nie zdążył się schylić.

W pogoni za zastępem

Już się nie boję, że macha łbem i ogonem na wszystkie strony. On nie chce mnie zwalić, tylko opędza się od much i bąków. Przed nami wielkie bajoro. Szaman próbuje je ominąć, ale powodowanie koniem polega również na tym, żeby szedł tam, gdzie ja chcę, nie on. Ściągam lekko wodze, naprowadzam go na prostą, czyli na kałużę, i przykładam łydkę (tak naprawdę ta łydka to bardziej pięta, którą go muskam). Nie idzie. A zastęp się oddala. Znów łydka, ale bardziej zdecydowanie. Ruszył przez kałużę! Głaszczę go po grzywie i szepczę do ucha: "Dobry, mądry konik". Dobrze by było podkłusować do zastępu. Troszkę krócej wodze, mocniej siedzenie w siodło i znów pięta. Dogoniliśmy zastęp!

Strony:       1 | 2    Następna »  

Wysłano dnia 29-03-2008 przez Teresa Kruszona