Zwierzę i przyjaciel - terapeuta. Hipoterapia

Hipoterapia: Zwierzę i przyjaciel - terapeuta. Hipoterapia

Życie dzieci niepełnosprawnych wypełniają najróżniejsze formy leczenia: wizyty u  lekarzy, ćwiczenia i zabiegi, zawsze potrzebne, lecz często przykre lub żmudne. Ale przynajmniej jedna forma zajęć zawsze sprawia dzieciakom radość: spotkanie ze zwięrzęciem podczas zooterapii. Od wielu lat konie, psy, koty i delfiny pomagają dzieciom niepełnosprawnym ćwiczyć ciało i umysł. Ale i dla dzieci zdrowych zooterapia to świetny sposób na uporanie się z nieśmiałością lub rozpierającą je energią...

Koń idzie i leczy

Niewysoki, bułany konik idzie równym stępem, na jego grzbiecie siedzi malec podtrzymywany przez siedzącą za nim dziewczynę: taki obrazek można ujrzeć wybierając się do jednego z ośrodków hipoterapeutycznych. Pozornie nie dzieje się nic nadzwyczajnego, więc trudno uwierzyć w to, że dziecko jadące na koniu właśnie... uczy się prawidłowo chodzić!

- Normalne chodzenie to dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, autyzmem, zespołem Downa sztuka, której trzeba je nauczyć. Marsz konia wprawia w ruch miednicę, kręgosłup i barki jeźdźca, a informacje o tym, jak one się poruszają, trafiają do mózgu, gdzie tworzy się tzw. prawidłowy wzorzec chodu - wyjaśnia Jagoda Maciaszek, psycholog, hipoterapeutka i prezes Fundacji Hippoland. - Już po kilku naszych zajęciach dzieci z zespołem Downa wchodzą po schodach "normalnie", a nie dostawiając nóżkę do nóżki. Jazda na ciepłym końskim grzbiecie pomaga też rozluźnić napięte mięśnie np. u osób z porażeniem mózgowym.

Terapeuta z kopytami

Dla chorych dzieci kontakt z koniem to ogromne, pozytywne przeżycie. Pozwala im uwierzyć w siebie i wzmacnia pozycję wśród rówieśników: zaczynają oni cenić kolegę, gdy okazuje się, że jeździ on konno. - Niektórzy nasi podopieczni biorą udział w zawodach, wystartują na paraolimpiadzie w 2008 roku - chwali się Jagoda Maciaszek.

Jednak nie każdy koń sprosta wymaganiom stawianym koniom-terapeutom. Musi on być cierpliwy i spokojny: nie może się spłoszyć, np. kiedy dziecko krzyknie. Powinien być niewysoki, mieć regularną budowę ciała, żeby jego kroki były równe, i... nie może mieć łaskotek. A maść i uroda nie grają tu roli: dzieciaki pokochają nawet największego końskiego brzydala.

- Nie zdarzyło się nam, by dziecko nie zaakceptowało konia - opowiada Jagoda Maciaszek. - Czasami na grzbiet musi wsiąść też mama, bo dziecko boi się z nią rozstać. Wyleczyliśmy w ten sposób z lęku przed koniem wielu rodziców- żartuje.

Strony:       1 | 2 | 3    Następna »  

Wysłano dnia 03-12-2007 przez Agnieszka Szymczak